Wat heb ik GE-NO-TEN !!!

Deze laatste blog heb ik geschreven op mijn laatste dag in Australie, toen ik alles nog eens de revue liet passeren...

Wat heb ik GE-NO-TEN !!!

Ik heb ZO genoten van de sfeer hier in Australië; de vriendelijkheid, behulpzaamheid, geduld, oprechte interesse, veiligheid. Kortom deze sfeer geeft meer levensvreugde...
Ik zou willen dat iedereen de mogelijkheid krijgt om zoiets zelf te ervaren.

Ik vond het geweldig om kennis te kunnen en mogen maken met het gezin van Iris. Met Jodie en Chris met wie Iris zo goed overweg kan. Met Nicholas en Patrick, die ik zal missen hoe gek dat ook klinkt. Ik heb ze maar een paar keer gezien, maar toch. Leuk om gezien te hebben hoe Iris met hen omgaat en hoe leuk ze het samen hebben. Fijn ook om te kunnen zien in welke sfeer en omgeving Iris nu woont en werkt. Om te kunnen zien wat het met haar doet. Om kennis te hebben mogen maken met haar vriendinnen Alina enMackenzie.

Wat ik ook geweldig heb gevonden zijn de bomen hier. Ja ik weet het, het klinkt vreemd maar ik heb steeds de neigingom in zo'n boom te klimmen, lekker relaxed zitten met een boek en een kop thee. Speels, vrij en vrolijk.....
(En dan bedoel ik natuurlijk niet de bomen die zo hoog zijn als wolkenkrabbers haha.)

De stranden, de zee, de zon, de wolken, de lucht .... wat een geweldige kleuren. Wat een geweldige uitzichten.

Een helikoptervlucht gedaan en kangoeroes en koala's in het wild gezien, wat wil je nog meer?

Jongens, jongens wat heb ik genoten van deze reis! Ik heb zoveel gezien, zoveel meegemaakt, zoveel genoten, zoveel dingen gedaan die ik nooit eerder heb gedaan. Wat een waardevolle ervaring!
Ik merk dat ik er emotioneel van word. Ik zit nu bij "Brioche by Philip" dit blog te schrijven en er lopen tranen over mijn wangen, de bediening komt vragen of alles wel goed is. En ja, dat is het!
Ik ben gewoon ZO blij dat ik dit heb mogen en kunnen doen!

De lezers van mijn blogs bedankt voor jullie reacties, onder de blogs of via de whatsapp. Mijn collega s en Nico bedankt voor het negeren van alle schrijffouten . En voor wie het soms wat teveel info was; er waren er onder jullie die graag zoveel mogelijk wilden weten, dus de info die teveel was, was speciaal voor hen.

Mijn familie thuis , inclusief Leander, bedankt dat jullie mij lieten gaan. Al hadden jullie eigenlijk geen keus (knipoog)

En tot slot;
Iris...dankjewel voor jouw keuze om naar Australië te gaan! Zonder jou was ik hier nu niet geweest. Thanks,...... love you!

Laatste losse opmerkingen

Laatste losse opmerkingen

Ik sprak een man die met Oud&Nieuw op een partyboot had gezeten in Sydney Harbour. Ze kregen een vijfgangendiner, drinken en muziek. Hij had zijn kaartjes daarvoor al in september gekocht en toen kostten ze $750 per persoon. Een vrouw die ze later had gekocht betaalde $2.000.....
Kaarten bij het Operahousse waren $600 zei hij. Misschien was het bedrag dat ik doorgekregen had in euro's.

Ik heb in Melbourne meer zwervers gezien dan in Sydney. Hier hebben ook meer zwervers een hond,. Dat zag ik in Sydney niet. Kan toeval zijn natuurlijk.

Blijkbaar zijn er in Australië bedrijven die het salaris wel maandelijks uitbetalen ipv wekelijks of twee wekelijks.

Het is me in al die tijd in Australië niet gelukt om een voetgangersoversteekplaats over te steken tijdens het groene licht. In het gunstigste geval was ik drie-kwart, anders op de helft.
In Sydney dacht ik nog dat ze op de hardlopers afgesteld stonden maar ik heb in Melbourne geen sporters gezien. Ondanks dat de mensen uit Melbourne fanatieke sporters zijn.

In Sydney zag je veel mensen in sportkleding lopen. Eigenlijk bijna alleen vroueen nu er over nadenk. En ik kan ze ook geen ongelijk geven. Als ik zo mooi bruin was en zo n prachtig figuur had deed ik ook een superstrak hardloopbroek aan!
In Melbourne lopen de vrouwen met een rok waarvan de tailleband in hun taille zit. Hoe verrassend, knipoog. Dat betekent dat hun buik , en dan bedoel ik BUIK goed, en dan bedoel ik HEEL GOED uitkomt.
Ik zie toch liever de hardloopbroeken.

Blijkbaar is of was er rivaliteit tussen Sydney en Melbourne. Helaas voor Melbourne wint Sydney met de populariteit van de brug.
Melbourne wint wel op de volgende punten betreffende hun brug;
- hun brug is twee keer zo lang
- hun brug heeft twee keer zoveel doden geeist. Maar of dat nou zo positief is?

Een veel geboorde uitspraak in Melbourne is "no worries"

Laatste losse opmerkingen

Laatste losse opmerkingen

Ik sprak een man die met Oud&Nieuw op een partyboot had gezeten in Sydney Harbour. Ze kregen een vijfgangendiner, drinken en muziek. Hij had zijn kaartjes daarvoor al in september gekocht en toen kostten ze $750 per persoon. Een vrouw die ze later had gekocht betaalde $2.000.....
Kaarten bij het Operahousse waren $600 zei hij. Misschien was het bedrag dat ik doorgekregen had in euro's.

Ik heb in Melbourne meer zwervers gezien dan in Sydney. Hier hebben ook meer zwervers een hond,. Dat zag ik in Sydney niet. Kan toeval zijn natuurlijk.

Blijkbaar zijn er in Australië bedrijven die het salaris wel maandelijks uitbetalen ipv wekelijks of twee wekelijks.

Het is me in al die tijd in Australië niet gelukt om een voetgangersoversteekplaats over te steken tijdens het groene licht. In het gunstigste geval was ik drie-kwart, anders op de helft.
In Sydney dacht ik nog dat ze op de hardlopers afgesteld stonden maar ik heb in Melbourne geen sporters gezien. Ondanks dat de mensen uit Melbourne fanatieke sporters zijn.

In Sydney zag je veel mensen in sportkleding lopen. Eigenlijk bijna alleen vroueen nu er over nadenk. En ik kan ze ook geen ongelijk geven. Als ik zo mooi bruin was en zo n prachtig figuur had deed ik ook een superstrak hardloopbroek aan!
In Melbourne lopen de vrouwen met een rok waarvan de tailleband in hun taille zit. Hoe verrassend, knipoog. Dat betekent dat hun buik , en dan bedoel ik BUIK goed, en dan bedoel ik HEEL GOED uitkomt.
Ik zie toch liever de hardloopbroeken.

Blijkbaar is of was er rivaliteit tussen Sydney en Melbourne. Helaas voor Melbourne wint Sydney met de populariteit van de brug.
Melbourne wint wel op de volgende punten betreffende hun brug;
- hun brug is twee keer zo lang
- hun brug heeft twee keer zoveel doden geeist. Maar of dat nou zo positief is?

Een veel geboorde uitspraak in Melbourne is "no worries"

Woensdag 6 januari

Woensdag 6 januari Laatste dag Melbourne

Ik kon gisteren niet in slaap vallen, ik denk dat ik zo lang mogelijk wil blijven genieten....
Vanmorgen was ik nl ook vroeg weer wakker. Niet uitgerust, dat dan weer niet haha.

Het is om 10..00 uur 19 graden maar bewolkt.

Ik heb online ingecheckt voor mijn vluchten van morgen, een aantal spullen in mijn koffertje gepakt en ben weer op pad gegaan. Met de tram naar Brioche by Philip. Ik weet nu precies waar die zit. Ik denk dat een aantal van jullie nu denken "ja,ja, als het maar eten is" En jullie hebben gelijk haha.
Ik ga bij Brioche by Philip vragen of ze me laten zien hoe ze de mooie "art" op de cappuccino maken. Melbourne is niet voor niks een koffiestad. And they did! "Je bent precies op het goede moment" zei ze "want net was het daarvoor te druk" (Ik was er om 10.00 uur) Ze zijn hier ZO aardig. Ik neem bij mijn cappucino een "raspberry uhh nog wat.wheel". En die smaakt ook ECHT naar framboos. Meestal is het zo' n nepsmaakje.
Ze draaien hier erg goede muziek. Kortom een perfecte plek om te zitten en mijn laatste uren in Melbourne, en eigenlijk Australië, door te brengen. Ik schrijf er tot 11.30 uur mijn blogs en ga dan naar mijn hotel om uit te checken.

Na het uitchecken ga ik de stad in om TimTams voor Roos te kopen. Iris zou Red Velvet smaak meebrengen maar die is overal uitverkocht dus ga ik het proberen. Helaas hier ook niet meer te verkrijgen. Het is een smaak die alleen Woolworth verkoopt dus andere opties zijn er niet. Dan wordt het de favoriete smaak van Iris die ik mee breng. Roos ik verklap nog niet welke (knipoog) Red Velvet is mijn favoriete smaak. Wil de volgende die naar Australië gaat die aub voor mij meebrengen?

Om 12.45 zie ik toevallig mijn mail en wat blijkt? Mijn vlucht met Jetstar naar Sydney is geannuleerd. Dus niet verzet, nee die gaat gewoon niet. Tja en ik moet toch echt een paar uur later mijn internationale vlucht via Dubai naar Amsterdam halen. Kijk, ik wilde wel graag langer blijven maar of dit de manier is? Haha.
Ik stuur de mail naar Iris door en voordat ik verder iets kan doen appt ze al "ik bel ze!". Die vrouw belt mij vervolgens weer om mijn toestemming te vragen zodat Iris mijn vlucht kan omboeken. Een kwartier later is het al geregeld, dat is snel. Gelukkig is er nog een plekje voor de vlucht van 18.45 uur. Dan ben ik 20.15 uur in Sydney. Dat lukt nog wel. Niet fijn omdat het allemaal krap is, maar te doen.

Ik moet dus weer opnieuw online inchecken, weer een boardingspas uitdraaien voordat ik weer de stad in kan. En niet vergeten de bus naar het vliegveld om te boeken.
Daarna dan maar weer naar Degraves street voor zo n lekkere hamburger en wat rond te lopen. Ik ontdek nog een ander leuk straatje bij Degraves street, nl Center Pl. Ook de moeite waard. Klein, smal en gezellig. Vol met eettentjes die ook koffie hebben.

Om 14.30 is het 23 graden en zon. Met een behoorlijk windje maar dat is wel lekker. Gelukkig sluit ik mijn laatste dag niet af met koud weer.

Ik ga mijn koffertje ophalen bij het hotel en wacht bij de halte waar de bus komt. Mijn bus is besteld voor 16.00 maar het leek erop dat er gewoon elk half uur een bus komt dus dan neem ik er liever eentje vroeger. Maar dat blijkt niet zo te zijn haha. Ik wacht dus braaf op mijn bestelde bus van 16.00 uur. Ik heb mazzel dat we niet langs allerlei hotels moeten. Deze gratis bus brengt me naar een hal waar een betaalde bus mij naar het vliegveld brengt.
Om 17.00 uur ben ik daar en om 17.10 uur ben ik al door de securiety. Well done!

Ik kan mijn telefoon even aan een oplaadpunt leggen, fijn want anders haalt mijn batterij het niet en ik wil toch wel graag met Iris appen waar ze is.
Zij zal naar mijn hotel komen dat op het vliegveld van Sydney ligt. Dat hotel heb ik expres uitgezocht omdat dat het dichtst bij is. Ik moet vannacht nl zelf vanaf het hotel naar mijn terminal. Op dat tijdstip er geen hoteltransfer. Nadeel is wel dat Iris op het vliegveld moet parkeren en dat gaat $ 58 kostten.
Iris komt mijn grote koffer brengen en afscheid nemen. We gaan samen wat eten en dan gaat zij weer naar huis en ik mijn koffers reorganiseren.
We moeten alleen niet vergeten om haar spullen uit mijn koffers te halen....

Deze nieuwe vlucht is vertraagd, 45 minuten. Daar basl ik echt van want dan kom ik pas om 21.00 uur aan en we moeten nog eten. Het wordt heel krap allemaal. Dit vliegtuig blijkt ook helemaal niet vol te zitten; er zijn links en rechts stoelen leeg.
We landen om 20.45 uur.. Iris is ondertussen in hetbhotel en is dan al met een busje naar mij onderweg. Het vliegveld waar ik nu aankom is nl niet te belopen. Vannacht hoef ik maar een klein stukje te lopen naar hetbinternationale vliegveld,.

Om 21.30 uur zijn we in het hotel. We zouden samen gezellig iets gaan eten, maar we hebben u zo'n honger dat het maar gewoon Mc Donalds wordt, dat is het dichtstbij. Hetbregent in Sydney, ik wordt behoorlijk nat. Volgens Iris regent het al vanaf zondag en is het niet gestopt.

Na het eten gaat Iris naar huis, ik ga mijn koffers herschikken en slapen.
Vannacht naar het vliegveld. Dan begint de reis naar huis

Dinsdag 5 januari

Dinsdag 5 januari St Kilda Beach en Chinatown

Om 10.00 uur is het alweer 21 graden. Ik heb geluk met het weer. Totnu toenog geen druppel regen gehad ondanks de voorspellingen.
Ik heb in het hotel een Myki card kunnen lenen. Elke staat heeft een andere card om te reizen met de busen de trein en die van Sydney werkt hier niet.
De waarde verloopt per dag begreep ik. Wel raar maar zo werd het uitgelegd. Je betaald normaal ook eenmalig $6 voor de aanschaf van de card. Omdat ik hem maar een dag gebruik is dat zonde, Iris heeft vast liever dat ik meer geld overhou, dat is wellicht gunstig voor haar haha.

Het systeem van de vrije tram begrijp ik nog niet echt. Ik zag drie keer een stop/halte 8, drie keer op een andere plek. Verder bleek de tram niet een een rondje te rijden zoals lijkt op de kaart. Toen hij opeens terug reed waren we ook niet waar ik dacht dat we waren. Maar goed, ik ben overal gekomen waar ik wilde zijn.
Deze tram buiten hrt centrum, dus de tram die je moet betalen, is iets duidelijker. Al snap ik niet waarom hij haltes die niet aangegeven staan toch aandoet en dan opeens er weer een paar overslaat. Maar omdat het allemaal ook best te lopen is, is er geen man overboord als je een paar haltes verkeerd bent uitgestapt.

Ik ga eerst de card opwaarderen bij een7/11 winkel. Daarna doe ik weer een poging om een bepaald koffiezaakje terug te vinden maar dat lukt niet. Een aardige vrouw neemt mij mee naar haar eigen favoriete bakkerij waar ze ook koffie hebben. Brioche by Philip heet de zaak. Deze bakkerij is uitgeroepen tot beste bakkerij van Melbourne zie ik op de muur. Ik bestel koffie met iets lekkers, dat lekkers was ik eigenlijk niet van plan, maar he, ik ben in de beste bakkerij van Melbourne!
Ik heb de tablet van Irs bij me en blijf daar lekker ruim een uur lang blogs schrijven.

Omdat ze ergens aan het werk zijn kan ik vandaag tram lijn 96 niet nemen naar St Kilda Beach en moet ik lijn 16 hebben. Ik moet opstappen bij stop/halte 10, Bourkestreet/ Swanstinstreet. Ik blijk er later uit te moeten bij stop/halte 135, dat is bijna tegen het strand aan. Het is niet zo dat de nummering logisch oploopt; soms wel, soms niet. Blijft raar.
Ook hier in Melbourne zijn de mensen heel hulpvaardig. Als ze zien dat je rondkijkt of iets lijkt te zoeken bieden ze meteen hun hulp aan. Dat voelt zo goed. Niet dat ik er anders niet uitkwam maar de interesse van de mensen.

Ik ben om 14.30 uur op St Kilda Beach. Tja het wordt voor jullie misschien eentonig maar wederom...mooi. Die blauwe kleur van de lucht, van de zee, het wit van de wolken, de palmbomen, de andere bomen, het groen van het gras, het strand, de boten.....
Ik loop wat rond, ook op de pier. Daar ga ik binnen met een kop koffie weer blogs zitten schrijven. Een uur is zo weer om. Maar gelukkig het is dan nog steeds 24 graden en zonnig. En o man wat is de lucht en het uitzicht mooi....
Ik twijfel of ik zal blijven om de kleine pinguins aan land te zien komen maar dat is pas tussen 21.30 en 22.00 uur zegt dat meisje. Dat duurt me te lang. Als ik zin heb kom ik straks wel terug.
Nou die zin heb ik niet meer want de tram is op de terugweg overvol dus ik moet lang staan.
Ik besluit om eerder uit te stappen en maar te zien waar ik ben en nog een stuk te lopen.
Ik geniet onderweg van straatmuIkanten. Volgens een jongen moet je in Melbourne daar een vergunning voor hebben. Hett is echt gezellig die muziekjes overal!

Het is ondertussen ongeveer 18.30 uur en ik besluit Dumplings te gaan eten in Chinatown. Ik zit er praktisch tegenaan met mijn hotel, het is de oudste Chinatown buiten China en ik heb nu al zoveel Dumplings gezien overal dat ik ze nu wil proeven. Ik heb de hele straat weer doorgelopen maar kan niet beslissen waar ik wil eten. Ik zoek iets kleins, ongedwongengs maar met goede Dumplings. Ik besluit het in het hotel aan de receptie te gaan vragen. Die jongen is meteen enthousiast en verwijst me naar een beetje onooglijk maar supergoed restaurant zoals hij het zelf zegt. "Shanghai" ligt in 112-114 little Bourkestreet, in die straat is ook mijn hotel.
Het is er heel erg druk. Thee kan ik niet bestellen, ze hebben u geen heet water. Maar zwarte thee is gratis en mag ik zo pakken. Die is overigens gewoon warm. Ik besluit eerst maar eens een portie van 8 Dumplings te bestellen en dan verder te zien. Het worden de Steamed Chicken and Prawns Dumplings. Lekkerrrr en hierna zit ik vol. Helaas, want ik wilde de "fried" variant nog proberen. Misschien dat dat morgen lukt als lunch. Ze zijn om 11.390 uur open, cat heb ik al nagevraagd haha. Dat moet lukken.....

Om 19.30 uur ben ik weer in het hotel. Weer blogs typen , glaasje wijn en slapen.

Maandag 4 januari

Maandag 4 januari The Great Ocean Road & Rainforrest

06.25 uur op, spullen die klaarliggen inpakken en naar de receptie om op de bus van Wildlife Tours te wachten. Vandaag heb ik de 1 dags excursie Reverse Great Ocean Road. Deze excursie gaat in de tegenstelde richting van de andere touroperators dus dan sta je met minder bussen tegelijk op een bepaald punt. De route is ong 570 km. Een stuk van the Great Ocean Road is helaas verwoesf dooe brand maar gelukkig niet het belangrijkste stuk met the 12 Apostels. We missen nu een kust kustlijn maar daar werd toch niet gestopt.

Om 8.45 uur is het al 19 graden. Het zou vandaag 23 graden worden, bewolkt en regenen, geen zon. Tot nu toe klopt die voorspelling gelukkig niet.
We halen nog wat mensen op en there we go! Onze gids is een archeologe en weet veel over de geschiedenis van Australie.
We beginnen met een rit van drie uur. Dat is op de M 1.; een weg die helemaal rondloopt in Australie. Als je maar door blijft rijden kom je weer bij hetzelfde punt uit. Niet binnen een week zoals sommige backpackers denken haha.
Na anderhalf uur stoppen we voor thee, koffie, koekjes op een picknickplek. Ik denk in Colac Par?.

Onderweg is het uitzicht wisselend, soms vlak en kun je eindeloos ver weg kijken, soms heuvellandschap, soms soort dal, soms lijkt het wat op de Veluqe, soms opde bergen in het buitenland en soms op de ranges in Texas.
Om 10.30 hebben we onze eerste mazzel van die dag; een kangoeroe komt op de weg. Veel buitenlanders denken dat kangoeroes bij iedereen in de achtertuin rondhoppen en op alle wegen te zien zijn maar dat is niet zo. We hebben dus mazzel.
Kangoeroes kunnen trouwens hun zwangerschap even stopzetten als er niet genoeg voedsel is. Als er te weinig vrouwtjes zijn, worden de nieuwe Joeys vrouwtjes. Ze kiezen als het ware het geslacht. Amazing! Een zwangerschap duurt 35 dagen, dan kruipt de Joey naar de buidel en blijft daar zes maanden. Een kangoeroe kan drie babys tegelijk hebben van verschillende leeftijden; een foetus, een Joey in de buidel en een Joey buiten de buidel. De Joey buiten de buidel krijgt vettere melk dan de ene in de buidel. Twee soorten melk dus....Verbazoingwekkend, wat de natuur niet allemaal kan! Kangoeroes kunnen een meter hoog springen en wel 18 km per uur "hoppen".

Om 11.15 uur zijn we op The Great Ocean Road, wegnummer. B 100. Deze weg was in eerste instantie puur functioneel, sommige stukken ervan zijn erg mooi vandaar dat het nu populair is. De weg is aangelegd tussen 1919 en 1932 door mensen die terugkwamen van WO 1. Zij hadden werk nodig en iets om hen bezig te houden. De weg was ook een eerbetoon aan hun overleden medestrijders. De werkers verbleven in kampen in de buurt van waar ze aan het werk waren. In die kampen was het s avonds heel gezellig en werd gelachen, muziek gemaakt, maar ook gesproken over de oorlog en de overledenen. Het werken aan deze weg werkte dus ook therapeutisch.

Cat, de reisleidster vertelt dat Australie al 16.000 jaar bewoond is. Veel mensen denken dat dat pas 350 jaar is, maar de Aboritionals wonen er al lang.
Ze vertelt verder dat de Nederlanders honderden jaren eerder Australië ontdekten dan de Engelsen. De Nederlanders kwamen aan in het westen en zagen geen water, geen belangrijke grondstoffen en alleen Aboritionals. Niet de moeite waard. (ik moet eens googlen wie dat precies was want erg slim was dat niet haha)
De Fransen kwamen helaas een week na de Engelsen, te laat dus.
De Engelsen wilden Australië eigenlijk ook niet maar omdat de Fransen het wel wilden hebben wilden zij het toch.
Nog voor de Nederlanders, kwamen er mensen uit Indonesie; die hadden ook geen interesse.....

De Engelsen stuurden mensen uit Engeland die die "crimineel" waren (omdat ze van de honger brood hadden gestolen) naar Australië. Dan waren zij ervan af. Andere oplossingen bleken niet te werken dus dan deze optie maar. Er moest natuurlijk wel een kolonie gesticht worden. Dat werd Melbourne.
Later bleek dat Australië heel veel goud had, alleen droegen de Aboritionals het niet. De ontdekingsreizigers zagen het dus niet.
In 1850 was Melbourne de grootste en rijkste stad ter wereld. Nu is Sydney groter.
Melbourne is bekend om zijn koffie, kunst en sport.

Een paar minuten nadat we op de Great Ocean Road waren, kwamen we al aan bij de 12 Apostelen.
De 12 Apostelen heetten voorheen anders. Die naam was niet erg aantrekkelijk dus werd besloten de naam te veranderen. Het werd dus de 12 Apostelen. Het heeft echter niks met Apostelen te maken en het zijn er niet eens 12. Het waren er maar 9. Ondertussen is er een gesneuveld en zijn het er nog maar 8. Voorheen was de naam iets met "pickels" Ik moet dan aan augurken denken maar misschien zit ik er wel helemaal naast haha. Maar...de naamsverandering werkte; nu zijn de 12 Apostelen de populairste attraktie van the Great Ocean Road. De 12 Apostelen waren eerst gewoon het vaste land.

Ik heb besloten dat ik een helikoptervlucht boven de 12 Apostelen ga doen. Dan kan ik dat ook op mijn lijstje (dat ik eigenlijk niet eens heb haha ) afvinken. Het duurt een tijd voordat ik mee mag; ik moet wachten totdat er voor een persoon plek is. Omdat mijn tijd begint te dringen spreek ik toch maar een piloot aan. Gelukkig ben ik kort daarna aan de beurt. Ik ga nu niet in een helikopter voor 7 personen maar in een voor 3 personen. En omdat ik alleen ben mag ik voorin zitten. Mazzel!
Een helikoptervlucht is natuurlijk geweldig om mee te maken! Het voelen van de wind veroorzaakt door de hoofdrotor, het opstijgen, het schuin hangen, fantastisch....Gelukkig had de piloot op de grond al door dat ik bijna de "deurklink" aanzag voor handvat anders had het wel eens lachen kunnen worden...
Ik was te laat terug bij de bus en kon dus niet meer lopend naar de 12 Apostelen. Cat, de reisleidster bood aan om de anderen weg te brengen naar de volgende stop bij Loch Ard Gorge waar iedereen 45 minuten mocht blijven, ik zou daar dan 15 minuten later aankoemn en nog twee van de drie wandelingen kunnen doen en toch nog naar de 12 Apostelen. Top!
Ons tweede mazzeltje van vandaag is echt het weer; beetje bewolking (eigenlijk alleen maar mooi) maar heel veel zon en geen regen. Prachtig die zon op de 12 Apostelen!

Bij Loch Ard Gorge hoorde volgens mij het verhaal van een schikbreuk. Een Engels schip met bemanning en een paar Engelse gezinnen die wilden emigreren naar Australië, zonk daar. Maar een jongen en een meisje overleefden de schipbreuk.
Ik dacht ook dat Flinders, een man die Australië in kaart moet brengen en dus alle steanden van Australie gezien had, dit strand als mooiste bestempelde. En ik moet zeggen, prachtig!
Op dit punt hadden we ons derde mazzeltje. Er zwten volop vliegen, iedereen werd er GEK van, maar Cat zei dat dit nog niks was! Normaal was het veel en veel erger! Niemand in de bus gekoofd dat het erger kan...
In de auto zijn we snel van de vliegen af; die houden niet van de airco en gaan tegen de raam aanzitten. Ik zit naast Cat voor in de bus (die plek had ik aangewezen gekregen;geen verkeerde plek) Toen wij de ramen open zetten waren ze zo weg.

Om 13.15 uur zijn we op weg naar The London Bridge (in Australië off course). Het is zo genoemd omdat het lijkt op de echte London Bridge. Het grappige is nu wel dat Australië dus een London Bridge heeft en Engeland niet meer; die heeft hem verkocht aan Amerika!
Een deel van the London Bridge is helaas ingestort. Er stonden op dat moment twee mensen op maar die zijn gered. Ook met het ontbrekende stuk blijft het mooi, zeker met dat uitzicht.

Hop weer in de bus. Omdat we goed op schema zitten gaan we naar een gebied waar wilde koala s zitten. Anderhalf uur rijden. Ik heb de naam niet goed gehoord, iets met Capaway. We rijden in en uit het Nationaal Park.
We hebben ons vierde mazzeltje vandaag; er loopt een koala over de weg! Aangezien ze 16-18 uur per dag slapen is dat echt mazzel. Even later zit er een recht voor mijn neus midden op de weg. De koala kijkt mij uitgebreid aan en blijft rustig midden op de weg zitten.
We stoppen om nog wat foto's te maken van twee slapende koala s in een boom.
De baby s van Koala s heten ook Joey s. Ze eten eucalyptus bladeren maar daar zit een gif in. Daarom eten Joeys de poep van hun moeder. Om zo resistent te worden tegen dat gif.(als ik het goed begrepen heb). In het gebied van The Great Ocean Road zijn er nu genoeg koalas. In sommige andere gebieden in Australië niet.

Rond 16.00 uur gaan we naar Otways Rainforrest. Daar gaan we een Rainforrestwandeling van een half uur doen. Wederom mooi.... De bomen in Australië zijn echt GE-WEL-DIG! Groot, oud, bijzonder van vorm. Sommige zijn zelfs beschermd. Er zijn er van 400 jaar oud maar ook van 1000 jaar oud. En nee, er staat geen nul teveel haha

In Apollo Beach stoppen we voor onze pizza's. De bestelling was doorgegeven dus ophalen en eten maar. Iedereen kan zitten waar hij wil, in de schaduw op het gras of op het strand.
Apollo Beach is het populairste strand op de Great Ocean Road. Het was van oorsprong een walvisvangststadje. Daarna kwamen er pas boerderijen. Na de goudkoorts werd de walvisvangst minder.
De walvissen ko en ee B keer per jaar naar White Sunday Island. . Daar worden hun jongen geboren. In Antartica is het te koud voor de babys. Als de babys sterk genoeg zijn en genoeg geleerd hebben zwemt het hele gezin weer terug. De moeders eten onderweg niet. De vaders denk ik ook niet maar dat zei ze niet. Pas als ze zijn aangekomen eten ze. Ze jagen de vissen dan in een cirkel en drijven ze van onder naar boven op, recht de bek van de moeders in.

Om 17.30 uur vertrekken we naar huis, een rit van 3 uur en dannog iedereen bij het hotel afzetten.
Om 20.45 uur ben ik terug. Het is dan og 22 graden. Wat een mazzel hadden we vandaag met het weer!

Nieuw jaar

Donderdag 31 december 2015

Iris heeft gisteravond tot 00.00 uur oliebollen staan bakken omdat dat vandaag niet gaat lukken en het is natuurlijk geen oud en nieuw zonder oliebollen. We moeten het al zonder champagne doen omdat er geen alcohol mee mag. De gister gekochte sterretjes bleken we later ook niet te mogen aansteken. Nou ja niet erg, het echte vuurwerk was toch mooier.

Om 7.30 uur is het al 18 graden en volop zon. Dat zou wel eens een heet dagje kunnen worden. Ik neem om 8.20 uur de trein naar Wynyard. Daar heb ik afgesproken met Iris en Alina. Alina is de laatste en om 9.00 uur kunnen we vertrekken naar de Botanical Gardens. In de stad staan op verschillende plekken op de stoep mensen om je evt de weg te wijzen. Er is ook een infokraam op onze route. Sommige stukken zijn al afgezet met dranghekken. Het is verder lopen dan ik dacht, volgens Iris had het korter gekund maar ja deze weg was ons aangewezen door iemand van de organisatie.

Om 9.30 uur kwamen we op het veld aan waar we moesten wachten totdat de poorten van het park (10.00 uur) open gingen. Volgens een medewerker waren wij nummer 7.000 van de 16.000 dus we zouden wel een plekje hebben. Op het gras waren met witte verf lijnen gespoten, die gaven het pad aan. Net zoals ze in de Efteling dranghekken hebben. We hebben eerst een tijdje in het gras gezeten, het was ondertussen al 22 graden en erg heet, en mochten na 10.00 uur beginnen met lopen. Iedereen bleef keurig in zijn eigen rij. Niemand had haast, iedereen was relaxed. Onderweg zag ik een lange rij met toiletten en er was een watertappunt.

Uiteindelijk hebben we 2,5 uur in rijen gelopen voordat we bij de poorten van de Botanical Gardens kwamen. Daar werden de tassen gecontroleerd, maar met de Franse slag. Nu mocht iedereen gaan waar hij wilde, geen rijen meer.
Het was er al heel erg druk toen wij eindelijk aankwamen. Sommige mensen zaten nl al om 06.00 uur vanmorgen in de rij voor de poort. We gingen helemaal naar het einde van het park voor een goed plekje. DE perfecte plek vinden was onmogelijk. Iris en Alina hadden een plek gevonden waar ze vrede mee konden hebben, ze wilden zowel the Bridge als the Operahousse zien. Het was niet de allerbeste plek maar er was niks beters. Ik vond de grote boom behoorlijk irritant dus ik ben nog wat rond gaan kijken op zoek naar een redelijke plek. Ik zag een mooi stuk achter een hek, met poortjes waar een man bij stond. Ik dacht eerst dat je wel kaartjes zou moeten hebben om op dat stuk te mogen komen maar dat bleek niet zo te zijn. Dus toen ben ik daar maar eens gaan rondkijken. Er leek een mooie plek maar zoals verwacht te mooi om waar te zijn. Er was een lijn gespoten zodat er altijd een pad vrij was in geval van nood en die lijn hield op die plek op maar dat stukje moest toch vrijblijven. Vlakbij zaten twee Nederlanders waar ik mee in gesprek kwam. "Gewoon vragen of je daar mag zitten" zei die vrouw, "dat meisje zit daar niet eens en heeft haar handdoek breed uitgelegd". Nou dat mocht dus niet want dat meisje had alle plek nodig. Later bleek dat ze nadat ik weg was haar spullen meegenomen heeft en zijn er andere mensen gaan zitten. Maar geen nood; die plek was toch eigenlijk te stijl en ik had ondertussen een man lief aangekeken en gevraagd of mijn handdoek achter hem mocht liggen, bovenaan een stijl stuk op een smal randje. Dat mocht ook al zouden er bij hem nog 4 mensen meer bij komen liggen. Dat was dus heel aardig. Iris vond de plek oke, dus hebben we alles verhuisd.
Het bleek behoorlijk pittig te zijn om urenlang in de felle, dus hete zon (28 graden) , op dat kleine stukje, dat zo stijl was dat je steeds naar naar beneden schoof, te blijven zitten. Af en toe ging een van ons een stuk verderop op een rots in de schaduw zitten om bij te komen. Kaartjes voor de lokatie bij the Operahousse kostten $400. Maar eerlijk gezegd heb ik wel eens gedacht, dat als ik geweten had hoe heet het vandaag zou zijn, ik er graag $400 voor betaald zou hebben! Zoals Chris al gezegd had, het wordt afzien en dat was het .....maar.....het was het zeker waard.

We zaten dan wel op een steil stukje maar ook heel dicht bij het water.. Ik gok 6 meter van de rand bij de rotsen. Vanaf 18.00 uur werd het wat koeler (hoera!) en was er ook wat te zien. Om 18.00 uur een vliegtuigshow met twee vliegtuigen, om 19.00 uur boten met waterfonteinen, om 20.00 uur een vliegtuig die geweldige dingen liet zien, en om 21.00 uur het familievuurwerk. Dat vuurwerk duurde 9 min. En was prachtig. Wat een ervaring! Ik had ondertussen, zoals Iris zegt "vrienden" gemaakt met Duitse meisjes nog dichter bij het water... Uiteindelijk zat ik bij hen op het veld. Ik hoorde later dat Iris had gezegd, "kijk mama heeft alweer nieuwe vrienden gemaakt" , en even later heel verbaasd " he, ze zit nu midden op dat veld!" Alina zei " hoe heeft ze dat nu weer voor elkaar gekregen?". Ik had vanaf die plek beter zicht op EN de Bridge EN the Operahousse. Toen ik de camera van Iris nog verder naar rechts hield om eea beter erop te krijgen heb ik waarschijnlijk iets geraakt waardoor de camera niet helemaal meer in de goede stand stond. Iris boos. Toen ben ik bij "die Nederlandse vrienden" gaan vragen of zij verstand hadden van camera's. "Stuur ze maar" zei die man en lostte het probleem op. Toch handig om overal vrienden te hebben haha.
Het hek bij ons veld was om 20.30 uur dichtgegaan. Iedereen die niet op het gras zat moest de ruimte verlaten. Dat betekende dat er niet meer dan 200-300 mensen op ons stuk zouden zijn. Dus geen geduw. Uiteindelijk bleek dat op de gras iedereen bleef zitten. De mensen die net als wij 'aan de andere kant van het smalle weggetje' op het gras zaten, mochten nu wel op de weg staan. Het ging er heel relaxed aan toe. Het was GE-NIE-TEN. Ik snap nu collega's en vrienden die vertelden dat ze het vuurwerk in Sydney op hun bucket list hebben staan. Ik kan alleen maar zeggen : ga ervoor!

We hadden ondertussen ook al contact gemaakt met die aardige man die ons bij hem liet zitten en een engels meisje dat in Brisbane woonden. Heel gezellig allemaal. We hebben Alina en dat Engelse meisje kennis laten maken met de oliebollen, Alina was eerst sceptisch en twijfelde of ze wel wilde proeven, maar daarna was ze om. Jammer dat we geen poedersuiker hadden! Champagne hadden we ook niet, maar we hebben van een Amerikaans meisje allerlei tips gekregen om volgende keer (tja) toch alcohol binnen te smokkelen. Toen dat meisje zag dat ik de moeder van Iris was vroeg ze aan Iris of ze haar verhaal wel kon afmaken haha.

Om 23.00 uur gingen onze hekken weer dicht en kon niemand er meer in. Gaan plassen kon ook niet meer. Een man die vanmorgen al heel vroeg voor de poort zat en zijn camera op statief al de hele dag klaar had staan, mocht er niet meer in..... Iemand anders heeft maar foto's gemaakt met die camera. Het vuurwerk van 00.00 uur duurde 12 minuten. Ik had op tv gehoord dat dit vuurwerk evenement de stad 7 miljoen kost. Een kwart van het vuurwerk zou in de laatste 30 secenden worden afgestoken. Er waren verschillende plaatsen in de stad waar je het vuurwerk zou kunnen zien. Het vuurwwrk was echt weer GE WEL DIG! Wat een happening!

Om 00.20 uur lopen we in een massa heel rustig en relaxed het park uit. Geen dronken mensen, maar een enkel groepje met harde muziek, gewoon rustig. . Iris belt ondertussen opa en Roos. Zij hebben een stukje van "ons" vuurwerk op tv gezien. Het park uit zien we veel bussen die klaar staan om mensen maar huis te brengen en veel po,itiemannen en mensen van de organisatie.

Iris en Alina gaan nog naar een atrand. Alina wil perse de zonsopgang zien van de eerate dag van het nieuwe jaar. Zij gaan dus naar Wynyard om daar de bus (van een uur) te nemen naar het strand. Ik ga naar Town Hall om de trein te nemen naar Roseville. "Gewoon deze weg volgen, dan zie je het vanzelf mam" zei Iris, " doei!" . Nog geen 10 stappen verder ligt er een dronken man half op de stoep en half op de weg. Er staan vier politiemannen bij. Weer 10 stappen verder ligt een vrouw op de grond, met ook weer politiemannen. Er wordt omgeroepen dat Town Hall 'overcrowded' is en dat ik door moet lopen naar Central. Mooi niet want ik weet de weg niet , zekerniet in het donker. Dank je Iris! . Ik gok het en ga toch naar Town Hall. Daar blijkt de drukte nog mee te vallen, op het perron waar ik moet zijn is het wel vol maar ik moet toch de volgende trein pas hebben.

Om 02.00 uur ben ik thuis.
Wasje draaien, douchen, appen, Happy New Year appjes aturen en om 03.30 uur naar bed.
Wat een bijzondere dag!

Wat doet Iris zoal als aupair?

Donderdag 1 januari 2016

In het begin hebben de kinderen erg moeten wennen aan Iris. Patrick is een en Nicholas drie. Iris is hun eerste aupair, tot die tijd was Jodie 15 maanden thuis. Jodie vertelde dat ze het Iris soms behoorlijk moeilijk hebben gemaakt.
Toen Iris kwam veranderde er toevallig veel tegelijk; Chris moest vaker reizen voor zijn werk, Jodie ging werken, Nicholas ging naar eennieuwe groep op Daycare en er kwam opeens een wildvreemde in hun huis wonen. Dat is nogal wat!
Nu gaat het goed en de kinderen zijngehecht aan Iris. Vandaag kwam ik net Iris bij hen thuis. Iris is nu vrij dus de kinderen zien haar minder. Nicholas kwam naar ons toegerend; ik heb julie allebei heel erg gemist! En vloog in mijn armen waarna er een groepsknuffel met Iris kwam. Zo schattig.

Iris werkdagen zijn van 7.00 tot 18.30 uur. Lange dagen dus. Op dagen dat de beide kinderen naar Daycare gaan heeft ze een paar uur vrij. Vrij om koffie te drinken met vriendinnen en te winkelen maar soms ook nog wat van de onderstaande dimgen.
Het is erg druk, met zwemles voor Nicholas, babyzwemmen met Patrick, eten koken voor de kinderen, soms naar Daycare brengen, ze altijd ophalen, wassen en was vouwen, eten koken, soms paar boodschappen doen, maar altijd speelgoed opruimen, keer op keer. En dan door het hele huis en dat is veel weet ik uit ervaring! Poetsen hoeft ze niet.

Als de kinderen thuis zijn speelt ze ook echt met hen. Met lego, rollenspel, enz enz. Knutselen ook maar als dat is niet Nicholaszijn hobby haha.

Nu heeft Iris vakantie, van 24 december t/m 3 januari. Ze krijgt gewoon doorbetaald, het enige dat ze daarvoor hoefde te doen was zorgen dat het huis weer opgeruimd was na een haastig vertrek naar het vliegveld ivm hun vlucht naar de Goldcoast.

Iris heeft een grote kaner met aparte badkamer en een kledingruimte. Als ze geluid op haar dak hoort is dat een Possum, een dier ter grootte van een konijn. Niet van schrikken, geen inbreker zei Chris.
In de kledingkast van Patrick zat pas een hele grote spin, ter grootte van een mandarijn. Grappig want thuis gilde ze al bij een spin ter groote van een speldenknop. Gelukkig was Jodie thuis om hem op te ruimen. Maar die was ook niet echt blij haha. En ik snap het wantnik heb zo'n spin gezien in Taronga Zoo.

Iris heeft een goede klik met haar gezin. Heel belangrijk! Heel fijn ook om die klik te zien!